Ο υπότιτλος του σάιτ δεν είναι τυχαίος, είναι αυτό που ουσιαστικά έχει ανάγκη ο σημερινός κόσμος των χαμένων αξιών, των οικειοποιημένων κερδών και των παραλυτικών χρεών. Ένας κόσμος που έχει σωριαστεί κάτω από το απίστευτο βάρος ενός στείρου (τι άλλα θα μπορούσε να ήταν άλλωστε;) μανιχαϊσμού. Κι επειδή συνθλίβομαι καθημερινά από δήθεν Έλληνες, Νεοέλληνες, Αρχαίους Έλληνες (ναι έχει και τέτοιους, πάνε κάθε λίγο και λιγάκι στον Όλυμπο μπας και πετύχουν τον Δία σε καμιά στροφή), από γνωστούς που δεν είναι φίλοι και φίλους που μου είναι άγνωστοι, από φίλους που θέλουν να είναι φίλοι αλλά δεν μπορούν, που έχουν σφηνώσει μεταξύ οικογένειας, δουλειάς, αναδουλειάς, ανεργίας, απληστίας και αναβλημένων οργασμών, από ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, αλλά απαιτούν από άλλους να το κάνουν, από ανθρώπους με σαστισμένες ζωές, από ντόπιους προφήτες εθνικισμού, σοσιαλισμού, ρεαλπολιτικής, λαϊκισμού, αντιλαϊκισμού και καθαρού φασισμού, από ζητιάνους ιδεών και δήθεν ιδεολόγους που μόνο την ενθυλάκωση έχουν κατά νουν, από ζορισμένα ανθρωπάκια ευρωπαϊστές ή αντιευρωπαϊστές, από αριστερούς που δεν ξέρουν τι είναι Αριστερά (με τις γελοιότητες τύπου “πρώτη φορά Αριστερά και “δεύτερη φορά Αριστερά” και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες, που τις πετούν κάτι νούμερα στα ραδιόφωνα για να μην μένουν κενά στον λόγο τους – Ακούσατε ποτέ σας κανέναν να λέει “πρώτη φορά Δεξιά” ή δωδέκατη, αλήθεια;), από κομμουνιστές που δεν μπορούν να εξηγήσουν τι θέλουν ή τι σκοπεύουν να κάνουν, από δεξιούς που μόνο τον ρεβανσισμό σκέφτονται, που βαφτίζουν κάθε κυβέρνηση άλλου κόμματος Αριστερά για να έχουν να βρίζουν (αλλιώς ποιος ο λόγος να υπάρχουν;), από κάποια φαντάσματα του παρελθόντος (να ’ναι αλήθεια τάχα ότι ο φασισμός, ο ναζισμός, οι βρικόλακες αυτοί εμφανίζονται κάθε εβδομήντα χρόνια; Κάπου πήρε το μάτι μου κάτι τέτοιο) που καταφέρονται εναντίον των “ξένων” κυβερνήσεων, των “ξένων” κρατών και των ξένων γενικώς (O, Africa , my Mother!) και αορίστως, από οχετούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς, από ημιμαθείς, αμαθείς και αδαείς δημοσιογραφίσκους, από λόγια, λόγια, λόγια και πάλι λόγια (καλή ώρα σαν κι αυτά που γράφω εδώ, θα πει αυτός που διαφωνεί: αδιάφορο) —, επειδή λοιπόν συνθλίβομαι καθημερινά από όλα τα παραπάνω θέλω να φωνάξω με τα λόγια του Βάρδου του Έιβον I am sent with broom before, / To sweep the dust behind the door ή με τα λόγια του μπάρμπα-Βασίλη Ρώτα: Είμ’ αποσταλμένος μπρος / με τη σκούπα να σκουπίσω / σκόνη από την πόρτα πίσω.
Το τι θα καταφέρω είναι μια άλλη ιστορία. Θα την πούμε στο τέλος
THE BROOM 